Na enkele weken in Azië, here I am, back, met opgeladen batterijen én met heel wat verhalen die ik kwijt wil. Want Azië was niet zomaar een vakantie, het was een reis en wat voor eentje! Het was exact zoals reizen hoort te zijn: grensverleggend, out of the comfort zone, lachen en huilen, sukkelen met de taalbarrière, nieuwe mensen, teveel nadenken, relativeren, nieuw eten, veel ontdekkingen maar vooral groeien. Soms was het lekker warm en ontspannend, maar af en toe was het ook koud, survival, nat en vochtig en moest ik ook alle beauty-standards overboord gooien – Hello Donna-Summer-hairstyle.
Ik zou nog uren kunnen doorschrijven over de impact die Azië op me had. Maar in déze post wil ik me vooral focussen op één specifiek deel van mijn reis: Taiwan. En nog meer specifiek: mijn heerlijke reis doorheen de theevelden in Taipei. Wat keek ik daar naar uit, you have no idea!
Taiwan als theeland
De eerste thee kwam vanuit China aan in Taiwan rond 1796. Al duurde het nog lang vooraleer de thee echt gecommercialiseerd werd. Dat zou plaatsvinden rond 1860 en heel lang zou meer dan 80% van de Taiwanese thee voor export bestemd blijven. Taiwan begon zich langzamerhand te specialiseren in Wu Long tea of ook wel oolong thee – my personal favorite! Rond 1980 begon Taiwan zich specifiek te richten op ‘grand cru’ thee, vooral vanuit een rivaliteit met vaste land China (een rivaliteit die ook vandaag trouwens nog heel duidelijk te merken is in Taiwan). Steeds meer werd thee een troef van het land, minder oogst ging naar export en vandaag de dag is slechts 20% van alle oogst nog voor export. Taiwan ontwikkelde op een relatief korte periode een zeer eigen stijl van thee maken en zetten. En op dezelfde korte termijn werd het diep verankerd in de Taiwanese cultuur.
Het verbaasde me keer op keer hoe ik op mijn trip zelfs in een klein afgedankt eetstalletje een oolong thee (bij ons alleen op een gespecialiseerde theekaart te vinden) kon drinken. En meer nog: van een betere kwaliteit dan in bijna eender welke koffie- of theebar in Europa. Heet of koud, op mijn ganse trip in Taiwan werd ik telkens van mijn sokken geblazen door de kwaliteit van de oolong. Mindblowing!
Oolong thee
Het paradepaardje van Taiwan! Meer dan waar elders ter wereld heeft Taiwan een hele wetenschappelijke en 
gedetailleerde aanpak in het telen van hun thee. Productieprocessen worden heel nauwkeurig uitgevoerd en hun manier van documenteren – onder andere van de cultivars die ze gebruiken – is ongezien. Vandaag de dag is de productie van groene en zwarte thee volledig ondergeschikt aan de grote productie van oolong. En daar zijn ze dan ook heel trots op. Lokale theeboeren nemen deel aan wedstrijden en shows om hun thee in de kijker te zetten. En heel wat van de beste oolong theetjes ter wereld komen dan ook uit Taiwan. Vandaag de dag is 85% van alle theeproductie van het eiland bestemd voor lokale consumptie. De ondertussen diep verankerde theetraditie uit zich ook in eigen ceremonies, waar de thee meestal Gong Fu Cha gezet wordt, en traditie die Taiwan over nam van China zijnde met een eigen specifieke stempel. Omdat Taiwan ook lang onder Japans bewind viel, vind je ook verschillende Japanse invloeden in de theecultuur op het eiland.
Biologische theevelden
Zoals je waarschijnlijk wel weet ben ik een grote fan van ‘clean food’ (daar schreef ik een heel hoofdstuk over in mijn laatste nieuwe boek ‘De Beste Jij’) en probeer ik dus zoveel mogelijk van wat ik drink en eet biologisch te verkrijgen. En das met thee ook zo. Thee komt (zo goed als altijd) uit Azië en niet alle landen daar nemen het even serieus met de voorschriften over welke pesticiden al dan niet mogen gebruikt worden en al helemaal niet met de hoeveelheid die erop gespoten wordt. Wie ter plaatse op theevelden komt die krijgt al gauw een JA op de vraag of het biologisch is maar dat wil vaak niets zeggen. Ik heb al verschillende collega’s horen vertellen over zogenaamde biologische theevelden maar waar je langs de kant of achterin allerhande verschillende bussen pesticiden ziet liggen. Zoiets klopt niet maar helaas gebeurt het maar al te vaak. Aan de andere kant zijn er soms lokale theeboeren die prachtig authentiek en biodynamisch telen maar helaas geen financiën hebben om zich een biolabel te veroorloven.
Biologische theevelden zijn redelijk makkelijk te herkennen. En ik was dan ook in de wolken om eindelijk een paar volledig biologische akkers te bezoeken én mee te gaan plukken op deze velden – waar je trouwens best wat skills voor nodig hebt, ik werk eraan! Biologische theevelden zijn vooral niet zo clean. Ze zijn messy, een organisch zootje kriskras door elkaar gezette theeplanten (Camellia Sinensis) met daartussen iets wat op het eerste zich als een ongeregeld boeltje onkruid lijkt. Dat onkruid is echter helemaal niet zo willekeurig, het maakt deel uit van de biodynamische manier van telen. Al het kruid dat je ziet, de boompjes en struiken die er rondom en tussen de theeplanten – de Camellia Sinensis – staan, allemaal hebben ze hun functie. De ene dient voor het vruchtbaar maken van de grond, de andere voor het weghouden van insecten en nog andere voor juist het aantrekken van bijen en dergelijke.
Wat een trip! Wat een magie op die velden! I’ll be back Taiwan, for sure!
Plan jezelf richting Taiwan te trekken? Dan raad ik je zeker aan eens de theevelden te bezoeken.
